www.analizatorium.fora.pl

Avenitr

Mój fragment o wyroczni. Mam nadzieję, że zrozumiecie, iż w tym nie chodzi o rozbudowaną fabułę, gdyż spotkałem się już z komentarzami typu "Nie ma fabuły", "Nie wiem, o co chodzi". To FRAGMENT pisany od wpływem WENY. Nie jakiś fick. To tyle. Have Fun!
Av.

Zapadła ciemność. Słońce schowało się w bezpieczne miejsce, za grubą warstwę czarnych chmur. Skorupa ziemska zadrżała i tym samym wiele z domów położonych u stóp wulkanu uległo zniszczeniu. Przerażeni ludzie wpadali na siebie i próbowali uciekać, lecz było na to o wiele za późno. Ich los był przesądzony, nic nie było w stanie ich uratować. Jakaś kobieta klękała w świątyni i modliła się do swojego boga... Nawet on nie był w stanie powstrzymać tej potężnej Magii, która zawładnęła wulkanem.
Wyrocznia siedziała ze skrzyżowanymi nogami na krawędzi krateru. Lawa ostro oświetlała jej ciemną skórę pokrytą białymi wzorami określającymi przyszłość, rzucając przerażające cienie na twarz kobiety. Jeden z nich oznaczał „zysk”, drugi „obojętność”. Kapłanka była niezwykle wyrachowana i nie potrafiła okazywać uczuć takich jak miłość, czy strach. Los tych marnych paru ludzi jej nie interesował, wizje pokazywały, że tak, czy tak wkrótce umrą zabici przez żołnierzy. A ci, którzy uciekną umrą z głodu. Dokładnie widziała, jak słudzy Alv’ketharl niszczą wioskę i tracąc paru ludzi wybijają całą okoliczną ludność. Bardziej opłacalne było zabicie wieśniaków teraz, aby żołnierze mogli przeżyć. Byli silniejsi, mądrzejsi i ich dzieci więcej pożytecznych rzeczy wniosą do historii świata.
Wrzask przedarł się do uszu Wyroczni powodując. W takich warunkach nie była w stanie się skupić, trzymanie tych ludzi przy życiu było głupotą. Wzruszyła ramionami i skierowała otwartą dłoń w głąb komina wulkanu.
Ziemia się zatrzęsła. Rozległ się donośny wybuch.
Esencja roztopionych skał wzniosła się szybko ku górze i... wystrzeliła. Płynny ogień zalał wszystko. Już nikt nie próbował walczyć o życie. Lawa błyskawicznie pochłonęła domy, las, wżarła się w ziemię i płynęła dalej, na pola. Pełne trwogi krzyki momentalnie ucichły, uczy Wyroczni wreszcie mogły odpocząć od tego męczącego hałasu... Nietknięta dzięki magii kobieta wygodniej usadziła się na krawędzi i zamknęła oczy pogrążając się w stanie medytacji.

Serpentis Sempre

yeppy

O jeny, po takiej recenzji mam tylko ochotę iść na wino.

Serpentis Sempre

Wybacz, yeppy, ale podobne wstępy zawsze wywołują we mnie odruch wpychania ich delikwentowi w rzyć. Rozpalonym pogrzebaczem.

yeppy

Wybaczam. I Ty wybacz, akurat miałem bardzo zły humor, miałem nadzieję, że się zaczniemy kłócić, ale teraz cieszę się, że do tego nie doszło :)

KatarzynaEv

Przyznam, że wstęp mnie zniechęcił. Mimo, że moje małe dziełko napisałam także pod wpływem weny, to przepisałam je dopiero cztery miesiące później. Żeby było śmieszniej na dA wrzuciłam je dopiero po rozmowie z Ik_Ik. Czyli jeszcze dwa miesiące później. Przy okazji poprawiłam je pięć razy. I siedem razy chciałam je wyrzucić w cholerę.

Ale do rzeczy.

To COŚ jest wyrwane z kontekstu.

Postać Wyroczni jest dziwna. Wykreowałeś ją na kobietę, której nie obchodzą ludzie z tej wioski(krainy). Ale żeby uniknęli najazdu obcych wojsk wspaniałomyślnie ich morduje. Znaczy się czaruje wulkan, żeby zrobił to za nią.

Boli mnie brak akapitów. Nie ma podziału nie ma sensu. Choć nie lubię dzielić wyraźnie na rozdziały to tutaj było przestępstwem.

Elficka Inkwizycja

KatarzynaEv

Rzeczywiście baardzo w stylu Terry'ego to wyszło dotąd śmieje się jak głupia norka, ale wiadomo o co chodziło. Chyba zmienię "dopiero" na "świeżo".

A komentarz idzie do podpisu. :3

yeppy

A ileż ja potworów lirycznych napisałem pod wpływem WENY! To był chyba początkośrodek 1. klasy liceum, kiedy byłem załamany psychicznie pięcioma fizykami, chemiami i biologiami tygodniowo. Pozbyłem się ich dopiero niedawno, choć do żadnego nigdy nie wracałem - ich jakość była dość fatalna. Dopiero pół roku później odkryłem, że najlepiej pisze mi się pod wpływem wściekłości, złości, frustracji - wtedy napisałem pierwsze coś, z czego byłem dość zadowolony (choć dzieło to i tak spotkał los taki sam jak moje wcześniejsze prace).
Niestety - to dzieło przypomina mi zapiski ze stanu, który bardzo dobrze znam - ktoś bardzo chce coś napisać, ale nie wie co. A kiedy już wydaje mu się że wie, nie wie jak. I wymyśla jakąś pokręconą metaforę, której nawet on do końca sam nie rozumie. A co ma powiedzieć biedny, przeciętny odbiorca, który nigdy nie znał odpowiedzi na pytanie "Co autor miał na myśli?".
To przykre. Przypomina mi się też (jakże ałtorkowy z dzisiejszego punktu widzenia!) poradnik "Napisz własny tekst piosenki":

KatarzynaEv

Miss_Derisive

Mnie się też zdarza, że po prostu nachodzi mnie wena, siadam i piszę. Przy czym innym udostępniam tylko wtedy, gdy wiem, że to jest na jakimś poziomie.

Weny też bywają różne. Jedna natchnęła mnie do stworzenia własnej wersji opowieści o trzech braciach z HPiIŚ, którą chwaliłam się na poprzednim forum.

Jeśli chodzi o literackie impresje, na ogół wychodzą mi słabo. Problem z nimi polega na tym, że ja wiem, co mają wyrażać i w głowie mam cały obraz. Piszę niemal w transie. A to, co wychodzi spod długopisa/z klawiatury okazuje się dużo mniej wyraziste, zwłaszcza gdyby czytał to ktoś inny (a często nawet kiedy czytam to ja po jakimś czasie).

Co do tekstu - ja bardzo nie lubię, kiedy mam wrażenie, że autor usilnie stara się mnie zaszokować. A tu właśnie mam takie odczucie. Poza tym wyrażenia w stylu "ich los był przesądzony" brzmią mi jakoś banalnie.

Przy czym jest to moja subiektywna opinia. A wstrząsający opis katastrofy to nie jest łatwe zadanie, z czego w pełni zdaję sobie sprawę.

Ins

Biedny Av. Przy czym zgadzam się, Wena to zdradliwa sucz jest i zanim coś się wklepie *hi hi hi* musi odstać.